PAZARCI VE KADIN
Babam bir iş yerinde neredeyse karın tokluğuna çalışıyordu. Aslında çalıştığı iş yerinin patronu çok cömert bir insandı. Ama işçisine az veren fabrika servis şeflerinden haberi yoktu… Ay sonuna doğru paramız kalmazdı. Anneciğim evin geçimini sağlamak için dört bir taraftan kısmaya başlardı…Bir gün birlikte pazara gittik. Cebindeki 12 lira vardı. Bir tezgâhtan domates alacaktık. Bir veya 2 kilo domates… Zaten et alamıyorduk… Kıyma derseniz ayda yarım kilo aldığımızda evde bayram ediyorduk. Maaş aldığı gün alıyordu babam. Maaş günü de bize bayram günü gibi geliyordu…
Annem 2 kilo kadar patates almıştı… 2 kilo kadar da kuru soğan… Şimdi de 1-2 kilo domates alacaktık…Annemle birlikte pazar yerinde bir domates tezgâhının önüne gelmiştik. Ön tarafa güzel domatesleri dizmişti pazarcı…2 kilo domates istedi, “iyilerinden olsun kardeşim?” diye de tembih etti annem. Pazarcı kese kâğıdını aldı el çabukluğu ile domatesleri koyup tarttı ve uzattı… Parasını verip üstünü aldık. Annem eline alıp bakınca şaşırmıştı. Domateslerin içinde neredeyse sağlam yoktu!.. Hepsini ezik çürük çarık doldurmuştu. Ne olacak ki çaresiz bir anne ve yanında da bir kız… Fiş yok, fatura yok. Kontrol yok, denetim yok.
-Kardeşim bunlar ne böyle çürük çarık?
Suratımıza bile bakmadan elinin tersiyle “hadi işine hadi” diye ukalalık etti. O an bir zabıta olsa ben şikâyet ederdim. Ama annem çaresizdi. Geri versek alacak bir tip değildi. Konuşmasını dahi bilmeyen saygısız kaba bir adam, ne bilecekti insana saygıyı, nezaketi…Elimizdeki ezik domateslerle oradan uzaklaştık. Anneciğimin mırıldandığını duydum:
-Sen de satama inşallah elindekileri…
Ne olduğunu bile anlamadım… O anda 2 tezgâh ileride pazarcılar arasında öyle bir arbede çıktı ki şaşarsınız… Halk kenara kaçışmaya yetişemedi… Pazarcılar birbirine girdi. O ona, o ona ellerinde sopa can yakacak ne kadar alet varsa bi anda arbede başladı…
Bizim domates aldığımız tezgâhın da bulunduğu üç tezgâh arbede esnasında yerle bir olmuştu… O tezgâha sergilediği hâlde, garip gurebaya vermediği al al domateslerin hepsi yere saçılmış, arbede de pazarcıların ayakları altında ezilmiş, salça olmuştu âdeta…
O arbede de pazarcılardan biri yaralanmıştı.
O kaba adam nasılda çaresizdi:
-Yardım edin… Yeğenimi yaraladılar…
Ambulans çağırın!..
Az önceki o burnundan kıl aldırmayan insan gitmiş, yerine yerde yatan yeğeni için yardım ve merhamet dilenen bir aciz kul gelmişti…Çok geçmedi, bir ambulans geldi. Yara/lıyı alıp götürdüler… Ne domatesi kalmıştı ne pazarı? Allah’tan yeğenin çok ağır değildi durumu… Allah korusun onun da çoluğu çocuğu vardı…Bu kadar mı gönlü kırılmıştı annemin? Evet, kalbi kırılan birinin bedduasını almamak lazım…Rabbim’den bizi iyilerle ve merhametli olanlarla karşılaştırmasını niyaz ediyorum…Betül Taşpınar-Konya